کوبانی ها… ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﭘﺮﭼﻢ ﺳﯿﺎﻫﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ.
یادداشتهای شتابزده سیزده اکتبر 2014، همایون ایوانی
کوبانی ها… ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﭘﺮﭼﻢ ﺳﯿﺎﻫﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ.
روزها و شبهای کوبانی، تاریخ آینده ما را در خاورمیانه رقم می زنند. سیاست ارتجاع، فاشیسم اسلامی و امپریالیسم جهانی، در آتشفشان مقاومت زنان و مردان، این پیشمرگه های دوستی، عدالت، برابری، آزادی و سوسیالیسم، بیش از هرزمان دیگری آشکار و عریان می شود. چه راحت، تانکهای ناتو، نظاره گر کشتار صدها هزار کودک و پیر و جوان می ایستند، تا محاسبات قدرت و توازن قوای نیروها را به نفع ارتجاع، فاشیسم و امپریالیسم تغییر دهند…
کوبانی می تابد، کوبانی می درخشد، کوبانی چهره هیولاوش نظم نوین جهانی و پیروانش را برای بشریت آشکار می کند.
1 کوبانی اثری از احمد نجارها
از صفحه جوانمير صابری، نامه ﯾﮏ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﮐﺮﺩ ﻋﻀﻮ ﻧﯿﺮﻭﯼ “ ﯾﮕﺎﻧﻬﺎﯼ ﻣﺪﺍﻓﻊ ﺯﻥ“ ، ﯼ . ﭖ . ﮊ، ﺍﺯ ﮐوﺑﺎنی ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭﺵ را می خوانیم:
«ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ . ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺗﻮﻟﺪ 19 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ . ﺩﻭﺳﺘﻢ، ﺁﺯﺍﺩ، ﺁﻫﻨﮓ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ . ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﻡ . ﺁﺯﺍﺩ ﺻﺪﺍﯼ ﺩﻟﻨﺸﯿﻨﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻭ ﻫﻢ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ . ﺩﻟﺘﻨﮓ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﯾﮑﺴﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺠﺮﻭﺣﻤﺎﻥ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﻭﯼ ﺩﻭ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪﺍﺵ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺩﻭﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ . ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ ﻫﻢ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰﯼ ﺩﺍﺷﺖ، ﮐﻪ ﭘﺎﻧﺴﻤﺎﻧﺶ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﻥ ﺩﺍﺩﻡ .
ﻣﺎ ﺩﺭ ﺷﺮﻕ ﮐوﺑﺎنی ﻫﺴﺘﯿﻢ . ﻣﺎﺩﺭ … ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﭘﺮﭼﻢ ﺳﯿﺎﻫﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ. ﺻﺪﺍﯼ ﺭﺍﺩﯾﻮﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﯾﻢ . ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﯿﻢ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪﻩﺍﻧﺪ . ﻣﺎ ﺩﺭ ﮔﺮﻭﻩ ﻧُﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﺟﻮﺍﻧﺘﺮﯾﻦ ﻣﺎﻥ “ ﺭەﺷﻮ “ ﺍﺯ ﻋﻔﺮﯾﻦ ﺍﺳﺖ . ﺍﻭ ﺩﺭ „ﺗﻞ ﺍﺑﯿﺾ“ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ “ . ﺁﻻﻥ“ ﺍﻫﻞ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ „ﻗﺎﻣﯿﺸﻠﻮ“ ﺍﺳﺖ . ﺍﻭ ﺩﺭ „ﺳﺮﮐﺎﻧﯽ“ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ . ﭼﻨﺪ ﺟﺎﯼ ﺯﺧﻢ ﺩﺭ ﺑﺪﻧﺶ ﺩﺍﺭﺩ . ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎﻝ „ﺋەﭬﯿﻦ“ [ ﺍَﻭﯾﻦ ] ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﻗﺪﯾﻤﯽﺗﺮﯾﻦ ﻣﺎ „ﺩﺭﺳﯿﻢ“ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﺯ ﮐﻮﻩﻫﺎﯼ ﻗﻨﺪﯾﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺩﺭ ﺩﯾﺎﺭﺑﮑﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭ ﮐﻮﺩﮐﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ .
ﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﺩﺭ ﺣﻮﻣﻪ ﮐﻮﺑﺎﻧﯽ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻫﺴﺘﯿﻢ . ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ . ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻋﮑﺴﻬﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﻣﺴﻦ ﻭ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺭﻭﺑﺎﻥ ﺳﯿﺎﻩ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ . ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺷﻬﯿﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻋﮑﺴﻬﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﻗﺎﺿﯽ ﻣﺤﻤﺪ، ﻣﻼ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺑﺎﺭﺯﺍﻧﯽ، ﺁﭘﻮ ﻭ ﻧﻘﺸﻪ ﺍﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﻡ ﮐُﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﻣﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﻗﻬﻮﻩ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩﺍﯾﻢ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﻪﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﻗﻬﻮﻩ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﻣﺎ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﯿﭻ ﻗﻬﻮﻩﺍﯼ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻗﻬﻮﻩﯼ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩﺍﻡ .
ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺻﻠﺢ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ . ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﻦ ﮐﺴﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ . ﺩﺭﻋﻮﺽ ﺍﺯ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺯﺧﻤﯽ ﻭ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﻩ ﺳﻮﺭﯼ ﺧﻮﺩ ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ . ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻩﻫﺎ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﯼ ﻭﺣﺸﯽ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ .
ﻣﺎﺩﺭ، ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﯾﺪ . ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﭘﻠﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﭘﺎﯾﺎﻥ ﯾﺎﺑﺪ . ﻣﻦ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﻢ “ ﺩﺭﺳﯿﻢ“ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺩﯾﺎﺭﺑﮑﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ . ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺧﺎﻧﻪﺍﯾﻢ ﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪ . ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻡ . ﺍﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﯾﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﻮﺵ ﺷﺎﻧﺲ ﻧﯿﺴﺘﻢ.
ﻣﻦ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻮﺑﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﺩﯾﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ . ﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﺩﺭ ﺷﺮﻕ ﮐﻮﺑﺎﻧﯽ . ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ، ﺩﺭﯼ ﺳﺒﺰﺭﻧﮓ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﯼ ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﮏ ﺗﯿﺮﺍﻧﺪﺍﺯﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻄﺎ ﺷﻠﯿﮏ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ . ﺷﻤﺎ ﺳﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﺩﯾﺪ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﺷﺮﻗﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ، ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﮐﺐ ﻗﺮﻣﺰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﺩﯾﺪ . ﻣﺎﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﻩﺍﻡ ﻭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎﺗﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺷﻠﯿﮏ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻦ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺷﻤﺮﺩﻩﺍﻡ .
ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ، ﺁﺯﺍﺩ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺁﻫﻨﮕﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺧﻮﺍﻧﺪ . ﺍﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ “ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ“ ﺻﺪﺍﯼ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺩﺍﺷﺖ . ﻣﺎﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ …»
کوبان… در انتظار نشانی از زیستن!
آرس زارعی (کاوه) ترجمه ای از گزارشگر نروژی را روی صفحه اش قرار داده است:
«پس از روزها انتظار سپس روز جمعە تلفن زنگ خورد، خالد باکی (31) فکر کرد کە این تلفن یکی از رفقای زن است کە نشانه هایی از زندە ماندن اور را با خود دارد. این زن جنگاور همراه با چند صد نفر از جنگجویان دیگر از ارتش چریکی ی پ ژ در هفته های اخیر بارها حمله پشت سر حمله دولت اسلامی را دفع کردە و درهم شکستە بودند.
اما صدای کە در انتهای دیگر خط بە گوش رسید ناآشنا بود. او یک مرد بود. تروریستی از حکومت اسلامی که گفت: „ما همین الان سر صاحب تلفن را بریدەایم“.
– او گفت: „ما زنان شما را سر بریدەایم و این تازه آغاز راه است، می گوید“!
– آنها با افراد موجود در لیست دفترچە داخل تلفن جان باختەگانی کە سرشان را بریدە بودند تماس می گرفتند تا زمانی که جواب می گرفتن، بعد آنها و خانوادەهایشان را تهدید می کردند…
http://www.vg.no/nyheter/utenriks/syria/is-paa-telefon-vi-har-halshugget-kvinnene-deres/a/23314112 /
***
آغاز راه آنها، ادامه سلاخی امید به آزادی و سوسیالیم است، باریکادای بزرگ کوبانی نباید تنها به این نبرد ادامه دهد…
.
کوبانی تنها نیست بواقع تنها سیاه پرچمان چموشند انها بخواهند من وما همه با تمام توان کنارشان نبرد میکنیم ننگ تاریخ ودشمنان تاریخی را هدف تحاجم قهر امیز قرار دادن درکنار کوبانی سعادتیست تاریخ ایندگان به افتخار یادشان میکنند