ششمین گردهمایی سراسری درباره کشتار زندانیان سیاسی در ایران از امروز جمعه ۱۱ سپتامبر در برلین  با هنرنمایی مینا خانی، پیام کمیته برگزارکننده و سخنان نویسنده و مترجم گرانفدر اکبر معصوم بیگی آغاز به کار کرد. براساس اعلام کمیته برگزار کننده این گردهمایی سه روزه شامل سخنرانی، میزگرد، کارگاه و برنامه هنری است. پیام کمیته برگزارکننده توسط سعید حبیبی قرائت شد. در بخشی از این پیام می خوانیم: « در ششمین گردهمایی سراسری در برلین، به سنت گذشته خود بار دیگر و با یکدیگر خواهیم گفت، خواهیم شنید،

در باره سرکوب، سرکوبی ساختاری که با ذات جمهوری اسلامی عجین است،

درباره مقاومت، مقاومتی سترگ در زندانها و بیرون از آن و در خارج از کشور که در برابر این ساختار سرکوبگر شکل گرفت، بالید و اشکال و شیوه های نو پرورد

و درباره مبارزه، خط مبارزه ای مداوم دربرابر ارتجاع داخلی و جهانی

آری قصدمان به گوش رساندن صدای بی صدایان است. امیدمان این است که ششمین گردهمایی سراسری محمل بازنمایی اشکالی از سرکوب شود که درعین سنگینی و سهمگینی، در میان فریادهای به‌حق اعتراض به شیوه‌های معروف و مالوف سرکوب، شنیده، دیده و یا به ژرفی اندیشیده نشده است. »ـ

برای خواندن متن کامل پیام لطفا اینجا کلیک کنید..

گرچه از دور، اما در کنار یاران

اکبر معصوم بیگی، از اعضا و نیز عضو هیئت دبیران کانون نویسندگان در ایران در مراسم ششمین گردهمایی سراسری درباره کشتار زندانیان سیاسی ایران در برلین سخنرانی کرد.

معصوم بیگی در ابتدای سخنانش با اشاره به حضور مجازی اش در این گردهمایی گفت: به راستی که احساسی جز شوق و سرمستی ندارم. حال خودم را در این لحظه های حضور در میان همگنان بند و زندان تنها می توانم به لحظه ای تشبیه کنم که پس از ساعتها و گاه روزها بازجویی جانفرسا در اتاق های بازجویی ۲۰۹ تو را به اتاقت در بند عمومی بازمی گردانند: پنداری از پس زمستانی سرد و یخزده در بهاری شکوفان چشم بازکرده ای، از دوزخ درد به بهشت گرما و رفاقت گام نهادهای .

این عضو کانون نویسندگان در ایران همچنین گفت: از نخستین گامها که در راه زنده نگاه داشتن میراث درخشان مقاومت ستم کشتگان دهه شصت برداشته اید تا جایی که مقدورم بوده است اهتمام شما نازنینان را در استمراربخشیدن به سنت تابناک ایستادگی در برابرسیاهی و شرارت و تبهکاری دنبال کرده ام و کوشش های بیدریغ تان را از بن دندان ستوده ام.

معصوم بیگی در بخش دیگری از سخنانش عنوان کرد: „خوب میدانم که در افشای رازهای نهان جنایت بزرگ نسل کشی ۱۳۶۷ قدری درنگ افتاد، و دریغ: در آن هنگامه کشتار، از یک سو مردم ایران، خاصه مردم تهران، هنوز از منگی و گیجی زاده از موشک باران بی وقفه تهران بیرون نیامده بودند، و از سوی دیگر، معدود بازماندگان این فاجعه هولناک، این جنایت ضد بشری، چنان دستخوش اندوه از دست دادن عزیزترین رفیقان و یاران خود و تکانه هول انگیز قتل عام بودند که باید مدتی می گذشت تا به خود آیند وگوشه ای از ابعاد این جنایت تاریخی را بر آفتاب افکنند و زمزمه ها به فریاد دادخواهی راه برد.“

عضو هیئت دبیران کانون نویسندگان در ایران، در ادامه این سخنرانی اش گفت: „با این همه، آن چه در سالهای سیاه دهه شصت گذشت چنان دامنه فراخ و گسترده ای دارد، عمق دردانگیز فاجعه چنان است که به یقین این تازه آغاز کاراست، آغاز کاری کارستان. اگرهمه همت خود را به یاری طلبیم، اگر خرده کاریها را کنار بگذاریم، اگربه خرده اختلاف ها نپردازیم، اگر در قبال نسل جوان که تشنه دانستن و آگاهی بر تاریخی خونبار است احساس مسئولیت کنیم، اگر خود را متعهد به جان های پاک و رعنایی بدانیم که بیدریغ و با گردن فرازی سر در راه آزادی و برابری و خوشبختی مردم نثار کردند، باری آن گاه بی گمان خواهیم توانست در آینده ای نه چندان دور هم تمامی ابعاد و گوشه های ناپیدای این جنایت ضد بشری را آشکار کنیم، هم خون جوشان یاران از دست رفته را وثیقه آینده ای به دور از شکنجه و زندان وآزادی کشی، فارغ از ستم و بهره کشی به هر شکل و گونه ای سازیم و هم، بدین گونه، سهمی در تحقق آرمان های بزرگ و انسانی ستم کشتگان دهه شصت داشته باشیم – که به گمان من هیچ بزرگداشتی بالاتر از این نیست. و چنین باد!

برای خواندن متن کامل پیام اکبر معصوم بیگی لطفا اینجا کلیک کنید.

منبع

http://www.cmppir6.com/?p=413