دو یادداشت و یک مصاحبه با مهرزاد دشتبانی درباره زندان و کشتار زندانیان سیاسی در ایران

داود مدائن و کفتر باز

مدائن یکی از کادرهای جنبش بود. مردی توده ای و مردمی که روابط گرم و محکمی با زحمتکشان داشت. روزی که نیروهای رژیم برای دستگیری داود محله رو محاصره کرده بودند. هوشنگ طبق معمول داشت رو پشت بوم کفتر بازی میکرد. از پریدن حیوناش متوجه غیر عادی بودن اوضاع کرد. شم تیز کفتر بازی هست دیگه. آمد لب پشت بوم دید، ای لاکردار ، پاسدار ها محله رو محاصره کرده اند. چوب و دستمال رو انداخت زمین و آمد پائین. از پاسدار ها پرسید چه خبر هست ؟ اونها حول دادند هوشنگ رو کنار. تو همین لحظه چند نفر از پاسدارها داود مدائن رو که دست بند زده بودند رو آوردند بیرون. هوشنگ که رابطه خوبی با داود داشت و خیلی اونو دوست داشت بهت زده نگاه میکرد. شروع کرد پرسیدن از پاسدار ها برای چی رفیق منو گرفتید ؟ چی کار مگه کرده ؟ در جواب بهش گفتند که مواد رد و بدل کرده. داود داد زد دروغ میگن. اینها با کمونیستها خونی هستند . من انقلابی هستم نه مواد فروش. هوشنگ تو یه لحظه میگه رفیق منو کجا میبرید و شروع کرد به زدن پاسدارها . مادر فلان فلان شده ها رفیق منو کجا میبرید ؟ زد و خورد شدیدی وجود میاد و هوشنگ چند تا از پاسدار ها رو خونی و مالی میکنه. اونها هم میریزند رو سر هوشنگ تا میخورد هوشنگ میزنند. هر دو رو سوار میکنند میارن تو زندان. زیر بازجویی رو من دیگه خبر ندارم چی گذشت. تا اینکه بعد از یه مدت هوشنگ رو میارن تو بند ما. هوشنگ ماه بود ماه. نماز نمیخواد. از توابها بیزار بود. جلوی دهنشو رو هم نمی تونست بگیری. برای همین زیر بازجویی جوری زده بودنش که کلا دندانهای جلو همه ریخته بودند. بچه ها هوشنگ بی دندون صداش میکردند. خودش دوست داشت این نام رو. میگفت دندونامو برای جنبش دادم. تو هر درگیری خودشو مینداخت وسط و کلا هی دهن به دهن حاج داود میشد. حاج داود از آدمهای نترس و کلا کسانی که جوابش رو میدانند خوشش میومد. حاجی تو این دهن به دهن شدن اگر کم میاورد بعد با کتک زیر هست یا راهرو واحد تلافی میکرد. هرچی رکیک تر با حاج داود صحبت میکردی حاجی بیشتر خوشش می آمد. یه روز یه کتک حسابی به توابها میزنه و می ریزن سرش خرد و مالیش میکنند. بعد هم می فرستند هوشنگ رو تو انفرادی گوهر دشت. یه مدت اونجا می مونه با بچه های تنبیه تو یه ردیف. یه روز پاسدار که میاد غذا بده یادش میره در سلول رو ببنده. هوشنگ یه نگاه اش به در بود و شروع میکنه به خوردن غذا. هی منتظر میشه کسی نمیاد در رو ببنده. بلند میشه آهسته میره طرف درب. در رو کامل باز میکنه و راهرو بند انفرادی رو نگاه میکنه. هیچ کس نبود. به بچه ها میگه بیاید بیرون انقلاب شده. پاسدار ها فرار کردند. کلید پاسدار که تو قفل جا مونده بود را ور میداره در همه سلول ها رو باز میکنه. به بچه ها میگه رفقا انقلاب شده و خلق بیرون زندان منتظر ما هستند. بیاید بریم بیرون. بچه ها میگن هوشنگ خلق کدوم هست . پاسدار ه کلید رو یادش رفته. برو تو سلولت به جرم فرار از زندان میگیرن اعدامت میکنند. هوشنگ از صحبت کردن حوصله اش سر میره. میاید تو راه رو اصلی . هیچ کس نبود. داد میزنه. هیچ خبری نبود. میاد تو راهرو که از بند بره بیرون. آخر راه رو که میرسه یه مرتبه هوشنگ میبینه چند تا پاسدار آمدند تو راهرو. نگاه ها تو یه لحظه به هم خیره میشه. همه میخ کوب شده بودند. یه مرتبه پاسدار ها درب اصلی رو قفل میکنند و دنبال هوشنگ می دوند. هوشنگ با تمام وجود میدوید. گاهی که نزدیک میشدند ویراژ میداد و در میرفت. تا دیگه هوشنگ دید پاسداره به اندازه یه دست با او فاصله داره. یه مرتبه استوپ میکنه. همه وامیستند. هوشنگ درست هاشو میبره هوا و میگه سوگ سوگ. یه مرتبه همه پاسدارها شروع میکنند به خندیدند. حتی خود هوشنگ. دو تا از پاسدار ها از خنده غش کرده بودند رو زمین. بعد از چند لحظه هوشنگ رو میبرند….ـ