تبعيد، شعری از بهروز داودى

خاوران
خاوران
بغض وطن تركيد
پرتاب كرد ما را
دستهاىِ  جهالت مان
باور نكرديم
باور نكرديم
با باورِ خود
بغض مان تركيد
 
           *
عطر گلاب 
و 
 ياس امين الدوله 
با بوى قهوه 
در  خلوت  پياده رو
جا بجا شده بود 
تنها 
طعم شور دو قطره 
زير زبانمان
ما را به هوش آورد
 
        *
با پاىِ خود 
كشيده  مى شدند 
روز ها مان، به شب
همپاى خود 
 كشانديم، اما
شب ها مان را، به روز
 
          *
خورشيد را هرگز
به چشم  ، نديديم
تنها ، زير باران 
به ديدار 
رنگين كمان اش
شتافتيم
 
        *
به  بيرنگىِ  رنگها
در اشتياقِ  سبز 
در اشتياقِ  بنفش
در اشتياقِ  سبز و بنفش
دل نداديم
چشمهامان  را شستيم
و نوحه خوانىِ  شكست را
با ترانه اى از  رندِ نيشابور 
پاسخ گفتيم
 
        *
آه ، آه
 كه تنها يك لحظه 
حتى يك لحظه 
وطن را به خاك
نسپرديم
و همچنان ،  چون جان
در دلهامان 
روان  داشتيم
 
        *
آرى
اينگونه مانديم  
آرى
اينگونه پرداختيم
و
اينگونه
تبعيدمان  را
ساختيم 
 
پاريس – ژوئن ٢٠١٧