دو سروده از مجید خرمی و جعفر امیری برای کارگرمبارز شاهرخ زمانی

شاهرخ زمانی
شاهرخ زمانی

برای نستوه کارگرمبارز شاهرخ زمانی

شاهرخ نافرمان بود

از دست رنج با آمیزش ِرنگ

نان ِحیات خود را می یافت .

با کارگران ازبیمه ی کارورزی

سخن می راند .

به پیشکسوتی ممتازشد .

برای پاسدارِ سرمایه

این هوشِ رنجبری

گران بنمایش درآمد .

شاهرخ به بند قرنطینه اسیرخزید ،

ازبند ِتبریز ویزد

با اعتصاب گذشت .

سَم ِستم به مشام ِهمه می رسید .

شاهرخ نافرمان بود ،

بانگ آزادی را

ازخلوتِ خاموشِ سلول ِگوهردشت

به جهان شنوا

پژواک می داد .

براو چنان دشوارگرفتند

تنفس هستی را درقفس .

پیامِ رهایی وامدادگری

ازدیوارخرافه گذر می کرد .

اما سدِ استبداد اینجا

پنداری پوزه بندی بود ،

برراستای بن بست ِاین تاریخ .

شاهرخ با آوارِمرارت درجدال

اندیشه ی نبردی مدام

برای رهایی انسان داشت .

دشمن این برنتابید

این عصاره ی حقیقت را .

اینک نینا جان !ـ

ازدهان پدرشاهرخ

ببین گل ِخون می شکفد .

بگذاربا کالبدش کبود ،

جهان به خشم

گریه کند .

نینا جان !ـ

نینا جان دخترشاهرخ ِما

با مشت های گره کرده ی ما

بیا بخوان با ما !ـ

بگواین نسل ِخبیث سرمایه

بی امان ویران باد !ـ

ستاره ی شاهرخ

روبه جهان امید ،رخشان باد !ـ

مجید خرّمی

پانزدهم سپتامبر ،دوهزاروپانزده ،ـ

فرانکفورت .

***

ما مرگ شاهرخ زمانی را به پرچمی برای اتحاد و همبستگی کارگری که او پیشتازش بود تبدیل خواهیم کرد.

برای شاهرخ زمانی، که در زندان با مرگ تدریجی زجر کش شد.

شاه که ستم کاره بود و

                 کارگر کُش و

                     نوکر عمو سام

         با سرسقوط

     در زباله دان

                   تاریخ شد.

کارگر که آزاده بود و

         مولد همه چیز

           سر برافراشت

                   در بهار آزادی

دست بکار رهائی خویش شد.

شیخ که مفت خور و فریبکار و دغل باز است

               مجری انباشت سود سرمایه

                          جانشین نوکر پیشین

دشمن جان و مال کارگر شد.

بهار نشکفته خزان کرد،

         کشت به بار نشسته

                           در خون شد.

سیاست شاه و شیخ

           یکی و غالب گشت

کارگر باز گرفتار و

           سرکوب و

               استثمار و

                   در بند شد.

زمانه تیره گشت و

                 زمانی کشته شد

تیرک دار دیگر کفایت نمی‌کند

                   شیوه‌ی جدید قتل

                               ابداع شد.

برای وحشت خلقِ

     به جان آمده از بیداد و

               از ترس توفان خشم او

نه چوبه‌ی دار و

                 نه جوخه‌ی مرگ،

مرگ تدریجی

               اینک

       سیاست سرمایه

               برای کشتن

       کارگر زندانی و

             زندانی سیاسی شد.

جعفر امیری

۲۰۱۵/۹/۱۶