دو شعر از مجید خرمی
د رآ سما ن مها جرت
برا ی یا را ن شا عر
سیا ووش میرزا د ه ، عید ی نعمتی
ـ نوا ی نقا ره
ضرب تُوشما ل .
را ستی یا د تا ن هست
ا وکا رگری بود پا ک با خته ،
که برپیشا نی کُلاهِ ا یمنی ا ش
بشوخی نوشته بود : نا زش بنا زم .
کا رگری بود ا و
بروی زین د وچرخه با زنگوله ها ،
بوق فرما ن را
سرکش می نوا خت .
همچون سوا ربر رَخش
رکاب می زد ا زمیا ن با زا ر
ا زمیا ن کوچه ها ی کا رگری
ا زمیا ن خا نه ها ی سا زما نی نفت خیز ،
با شتا ب پیروزمند می گذ شت .
کود کا ن برا ی ا و، هُورا کشا ن
با بیرق ِبَرند ه گی
د ست تکا ن می د ا د ند . . .
شا ید کسی خا طره ی ما را
به پا لود ه فروشی آ با د ی
مهما ن کند .
آ نسوی آ بِ شیرین
د رملتقا ی د شت بلوط ،
کنا رشعله ها ی گا ز
شا ید کسی ما را بکشا ند
به تما شا ی رقص شورا نگیزکولی .
شا ید زبا نه ی آ تش
د رعا شقا نه ها
گُربگیرد .
د رسرود ها ی ما
پرتوی نوری بگیرد .
ما ا زیا د نمی بریم
چرا نرگس ،شیربُز را
که عطرِ سیر کوهی د ا شت
زیرسا یه ی بویرا حمد ی
می د وشید .
با را یحه ی کُل خُونگ ها
بَنک ها ورِیمَلک ها
با ترا نه ی قُبا د ی ،
به روی با فت گبه ی قشقا یی
با نما د ها ویا د ها
ما هنوز سرخوشیم .
هرچند
ا زا ین د ورها
برا ی رکا ب زد ن ها
د رآ سما ن مها جرت
هنوزتیری به رقا بت
شلیک می شود .
ا ما شا ید آ نجا
بوی یا د ها ی ما
کنا ر نا ن کُنجد ی تَنور
با خمیرما یه ی د یگری
قوا م بگیرد . . .
مجید خرّمی
نُهم د سا مبر ،د وهزا روچها رد ه ،
فرا نکفورت .
***************
شعله ی ا رغوا نِ این پا ییز
چگونه به اومی گفتم
به جلوه ی دیگری
د وستت می د ا رم ؟
وقتی د ورا نا رِسرخ ِروی میز
پروانه ها به تمنا
می چرخید ند .
چگونه به اومی گفتم
چتربزرگ من خیس
روی تا ج ِکا ج با زا ست ؟
چگونه به اومی گفتم
جیب ها یم پُر ا زپسته بود ؟
وقتی ما هی لیز
ا زد ست خرس قطبی می گریخت .
چگونه به اومی گفتم
کُلاهم را د ید م
بسوی آ سما ن ا و پر وا زمی کند ؟
وقتی ا زپشت پنجره
نگا ه مهربا ن ا و
کبوتری آ بی را
بیتا با نه بد رقه می کرد .
چگونه به اومی گفتم
آری حسا د ت می ورزم
نا م اورا مثل قند ِجا ن
زیرد ند ا ن می شکنم
با چا ی می نوشم ؟
وقتی می بینم او
با له ی دریا چه ی قو را
ا ز چند شعرمن
بیشتر د وست می د ا رد .
چگونه به اومی گفتم
د ا رم می شنوم ؟
کسی به پشتبا نی حرف ا و
د یگرآهو را رها می سا خت .
چگونه به اومی گفتم
د وستت می د ا رم ؟
بزودی برا ی تو می د ا نم
ا رمغا نی د ا رم .
وقتی می د ید م ، آ ه !
رنگین کما نِ پرها ی طا ووس
د ست نوازشگراورا می بوسید .
وقتی مرا بنا م آ شتی می خوانی ،
شعله ی ارغوان این پا ییز
شرا به ی لبریز بها ری نو می شود .
پَرانداز آ وا یت
هم آغوش ِآ فتا بِ من می شود .
مجید خرّمی
ششم دسا مبر،دوهزاروچهارده ،
فرانکفورت .