تا شکوفه زارِ خا وران

به یاد نما ی یاران ،دلاورا نِ مبا رز

تا شکوفه زارِ خا وران

ـ پروانه وپرستو وپلنگ

می توانستند  ،

آری می توانستند  ،

از د ستا نِ عا شقا نه ایشان ،یا ران

آ ب وعسل بنوشند  .

اما نگذا شتند ،

نگذا شتند  …

دشمنان کار ،

دشمنانِ رفیقان ما

آ ندم درپوست شیر برآمدند  .

به فرمانِ جلاد لاجوردی کرکس

همه جیب ها را گشتند  ،

چیزی نیافتند  ،

نیا فتند جز تمنای سه حرفِ عشق  …

باز دوباره نَبرد مخفی گشت  ،

خانه ها ی پنهانِ دوستی را ،

دریافتند ودریدند  .

گروه ،گروه یاران ،مبارزان

در بند ها ی دشمن ،آرمیدند  .

سرود آی لورکا  ،

ای عروسی در خون  !

آ ه ای سلطا نپور  !

در سلول ها

زمزمهٔ گلِ دها نِ لادن ها وسوسن ها بود  .

هنوز پروازِ یادِ ما  ،

هم چون کبوتر سپیدِ سرگردان  ،

بر فراز سربدارانی

بسان توما ج وکاک فوَاد   ،

شهرام وپوران  ،

اُردین وپا ک نژاد ،می چرخید  .

که تبرِ تاراجِ ستم

بر گریبانِ تبارِ اندیشه ورا ن

فرو اُفتا د .

موج ورودِ سیامک ونرگس ها

نابت وارژنگ ها  .

پشت به دیوارِ آزار

سرافراخته به چشم باز

میا ن رگبار تیر

خواند ند آزاد  :

دیگر این بلندای اوین  ،مباد هرگز  !

برج گوهردشت وبند قزل حصار  ،

همه ویرا ن با د  !

از ما به نیلوفر  ،

از ما به ارغوان بگو :

قلب ایران ما دران  ،

سراسر با د در رها ییِ بوستا ن  !

تا جِ گلِ مزار ما با د  ،

این خون شکوفه ها ی بوسه وبدرود

با شما با مهربان انسا ن

روزی می تراود   ،

با یادِ جا ودا نه خا کِ خا وران  .

تا بهار در بها ران

از عطر تن ما

مشا مِ هوش وجانِ آد می سرشارتر  !

آ ه یا دآورید یا را ن ،

از خارِ عقرب در گل

شلیک به گلدانِ اُ ستخوان  .

به لخته خون پارهٔ ما

با گلِ سرخ ،با گل

یا د آورید یا را ن  !

ما را به مَدار شا دی وفخر خویش  ،

سربلند بازآورید  ،یا را ن  !

مجید خرمی

هزاروسیصدوشصت ونُه

بیبلیز ،آ لما ن  .