درود بر یاران و رفیقان همدل ام،
از بودن در کنار شما، گرچه به طور مَجازی و از راه دور، از حال و هوای رفاقت و همدلی و همگامی با شما، به راستی که احساسی جز شوق و سرمستی ندارم. حالِ خودم را در این لحظه های حضور در میان همگنانِ بند و زندان تنها میتوانم به لحظهای تشبیه کنم که پس از ساعتها و گاه روزها بازجویی جانفرسا در اتاقهای بازجویی 209 ، تو را به اتاقت در بند عمومی بازمی گردانند: پنداری از پسِ زمستانی سرد و یخزده در بهاری شکوفان چشم بازکردهای، از دوزخِ درد به بهشتِ گرما و رفاقت گام نهادهای .
از نخستین گامها که در راه زنده نگاه داشتن میراث درخشان مقاومتِ ستمکُشتگان دههی شصت برداشتهاید تا جایی که مقدورم بوده است اهتمام شما نازنینان را در استمراربخشیدن به سنت تابناک ایستادگی در برابر سیاهی و شرارت و تبهکاری دنبال کردهام و کوششهای بیدریغتان را از بُن دندان ستودهام .
خوب میدانم که در افشای رازهای نهانِ جنایتِ بزرگِ نسل کشیِ 1367 قدری درنگ افتاد، ودریغ: در آن هنگامهی کشتار، از یک سو مردم ایران، خاصه مردم تهران، هنوز از منگی و گیجی زاده ازموشک باران بیوقفهی تهران بیرون نیامده بودند، و از سوی دیگر، معدود بازماندگان این فاجعهی هولناک، این جنایت ضد بشری، چنان دستخوش اندوه ازدست دادن عزیزترین رفیقان و یاران خود و تکانهی هولانگیزقتل عام بودند که باید مدتی می گذشت تا به خود آیند وگوشهای از ابعاد این جنایت تاریخی را بر آفتاب افکنند و زمزمهها به فریاد دادخواهی راه َبَرد. با این همه، آن چه در سالهای سیاه دههی شصت گذشت چنان دامنه ی فراخ و گستردهای دارد، عمق دردانگیز فاجعه چنان است که به یقین این تازه آغازِ کاراست، آغازِکاری کارستان. اگرهمهی همت خود را به یاری طلبیم، اگر خردهکاریها را کنار بگذاریم، اگر به خُرده اختلافها نپردازیم، اگر در قبال نسل جوان که تشنهی دانستن و آگاهی بر تاریخی خونبار است احساس مسئولیت کنیم، اگر خود را متعهد به جانهای پاک و رعنایی بدانیم که بیدریغ و با گردنفرازی سر در راه آزادی و برابری و خوشبختی مردم نثار کردند، باری آن گاه بیگمان خواهیم توانست در آیندهای نه چندان دور هم تمامی ابعاد و گوشههای ناپیدای این جنایت ضد بشری را آشکار کنیم، هم خونِ جوشان یاران از دسترفته را وثیقهی آیندهای به دور از شکنجه و زندان وآزادیکُشی، فارغ از ستم و بهرهکشی به هر شکل و گونهای سازیم و هم، بدین گونه، سهمی در تحقق آرمانهای یزرگ و انسانی ستمکُشتگان دههی شصت داشته باشیم– که به گمان من هیچ بزرگداشتی بالاتر از این نیست. و چنین باد!
منبع
http://www.cmppir6.com/?p=424