د رخا نه ی بها رنو و با تومی توا ن مستا نه ا نسا ن بود: دو شعر تازه از مجید خرمی
برا ی نا هید جا ن گرا می
د رخا نه ی بها رنو
ا ند وه ا زپلکا ن
به خیا با ن با را نی می خزد
خیس ومحو می شود .
شا د ی پشتِ د رگا هِ خا نه ی نو می رسد ،
د ررا می گشا ید
با کلید عشق .
صند لی ها ی ا نتظا ر
به پرد ه ها ی آ بی فا م
سلا م می کنند .
ا زآ شپزخا نه با ز
بوی خوش شا م
به مشا م می رسد .
مردِ گرسنه را
مُبل نو د رخود فرومی برد .
ترنُم موسیقی
د ست ها ی کرشمه را
روی رَج فرش می کشد .
پیرا هن ها
بوی عطرترا
د رنور د نبا ل می کنند .
گلد ا ن پُرسشگر
ا زتمنا ی آ بپا ش دست تو
سیرا ب می شود .
همه ترا می جویند
ا ینک ا ینجا نیستی
گرچه آ نجا د رآ را مشی ،
گیسوا نت را
رها شا نه می کشی ،
د رآ ینه ی د یگری
به لبخند نما یا ن می شوی .
ا ما ا ینجا صبورا نه
همه منتظر با زگشت تو بخا نه .
توخرا ما ن با رود با رِ مژد ه
با ز می گرد ی .
آ ری همه می د ا نند
تو نور مهری ،
چرا غ ستا ره ی د لگشا ی تو
د رخا نه ی نو
د رخا نه ی بها رنو
به گرمی روشن می شود .
آ نجا د ست ها یی منتظرند
تا تو بد رآ یی
به رخسا رت بوسه
به آ غوشت گل پَربیا رآ یند .
کلید عشق ا ین خا نه را
ا زمیا ن گشا یشِ قفل د ست تو
با ز یا بند .
مجید خرّمی
شا نزد هم ژا نویه ،د وهزا روپا نزد ه ،
فرا نکفورت .
***
با تومی توا ن مستا نه ا نسا ن بود
د ید م ما یه ی قرمززلا لی را
د رون کا سه ی فلزی ریخت
د رسرد خا نه ی یخچا ل جا ی د ا د .
پشت میزی گِرد، سنگرگرفتیم
گفت صبوربا ش
سیگا ری د و د کن !
زما ن بی ترا نه می گذ شت . . .
گذ شت تا کا سه را
ا زیخچا ل بیرون آ ورد ،
روی میزبه لرزه کوبید .
پرسید ا ینک چه می بینی ؟
به نیشخند گفتم : خون د ریخ .
گفت ا ین هما ن عشق ا ست !
ببین ا ینجا مثل سنگ ما سید ه ا ست .
آ نچه مُد ا م توا زآ ن به مهر
سخن می را نی .
با کا ردِ لب تیز، زبا نه کشید خشن
بربُرود تِ سینه ی خون ِمنجمد .
قا ه، قا ه بزد وگفت ،
ا ین میرا ث یخ د ربهشت ا ست
وتوی ا بله، هنوز آ ن را می ستا یی !
د ید م ا زمیا ن وگوشه ی د یوا ر
چند ین تخمِ چشما ن مرا می پا یید
ا زجا ی خیز برد ا شتم
ا زپنجره ی با زبه خیا با ن پرید م .
د رپی من روا ن
د ید م پند ا ری
کرگد نی ا ست د وا ن
نعره می زد با تیزا ب ا سید
می گفت ا ین خونِ سرد
خون زنی ا ست عا شق
که توی ا بله آ ن را می ستا یی !
هرا سا ن می گریختم ،
هزا رچشمِ نگرا ن
مرا می پا ید ند .
ا زروی چا هی ژرف ود ها ن با ز جهید م ،
به پشت سر نگا ه بستم
د ید م چا ه ا ورا
د رخود فروبلعید .
د ربا زه ی پولا د ین چا ه را
کشا ند م برروی د ها ن چا ه بستم .
بسوی خا نه با زگشتم ،
کا سه ی فلزی لبریز را
آ نچه ا وخون عشق می نمود ،
به روی شعله گرما د ا د م
یخ د رشربِ سرخ ذ وب شد .
ا زکا سه ی د ا غ
پیا له ا م سرشا رشد
به لب مزید م ، مزید م
د ید م ا ین شرا بِ شیرین ا ست
با عشق سرکشید م .
چشم گشود م به آ ستا نه
د ید م زنی د رپیرا هنی آ بی ا ست .
به من گفت : پیا له مرا هم پُرکن !
توعشق وشرا ب را می شنا سی !
با تومی توا ن مستا نه ا نسا ن بود ،
بد ا ن من یک زن هستم
ا زخشم ا وی، نه د را ما نم
ا ما هنوزد ربرزخ ا ین جها نم !
با زپیا له مرا تو، لبا لب کن !
روی د یوا رفیروزه د ید م
بجا ی چشم ها ی خیره
لب ها ی گل یا سمن می شکفت . . .
شگفت شنید م می سرود ا ین آ بی زن ،
توی شا عرآ ری
سا قی مید ا نِ رقص ما یی . . .
مجید خرّمی
هیجدهم د سا مبر،د وهزا روچها رد ه ،
فرا نکفورت .