خبر آمد که علی اشرف درویشیان( شریف) کوچ کرد و رفت: علی آشوری

 پس ازسال ها و“ سال های ابری“ که هم چنان آفتاب را در زیر بالهای تاریکش پنهان کرده است خبر آمد که علی اشرف درویشیان( شریف) کوچ کرد و رفت .

اما او آن بخش از ابری بود که آرام در رنج ومرارت زندان و توهین،همراه در تعرضی مداوم و با آمیزه ایی شکوهمند از حرف و عمل خواست باران و آفتاب نهفته، خفته درحاشیه ی بالهای تاریک ابر را به ما گوشزد می کرد و نوید می داد و امید .

حالا می بینی که عین قصه هایی که“ بی بی می گفت و می آراست و آدم هاش غیب می شدند و بعد در دل درختی به پاییزی غمگین و زمستانی بی بر و بار آوای بهاری سر می دادند اشرف هم غیبش زد و ناپدید شد، ناپدید؟

سقراط می گفت و دریدا باز گفتش را به تفسیر نوشته بود :

„نه اهل قلم و قدم خود را به مردگی می زنند و گرنه دوباره در واژه ها و آوا ها و ایماژها ظاهر می شوند تا در ما به فرم تازه ای زندگی کنند „

داشی“ ما هم ازاین دست است غیبش زد که آرزوها و آمال هایش دهان و دست بچه هایی شوند که در خاک و خل “ لو آبشوران “ جهان را آبی بخواهند و آفتاب، ترانه ی روز و روزگار شان شود.

امید زیستن تازه ای را به قلم و قدم بدمند، جان وجامعه و جهان به زیور آزادی آراسته باشد.

 واهمه و ترس و زور و فقر را با نام „شریف“ رهایی، بروبند، بزدایند …

 آری داشی برا  „اشی “ اینگونه زیست. زندگانی را در“ سیمین زرینه „ای ( رنگین کمان)  از این دست طلب می کرد.

 جانانه برای این خواست تن داد، جنگید، جنگید و تن رهاکرد…“

 

 

     س 76 سال در واژه و مهر زندگی کرد

                 در سکوت و اعتراض راه رفت و

                                                   کلام آغازید، گفت

 شانه به شانه در عمارت های خاک گرفته، شانه به شانه ی درهای گل گرفته، گلین

 با بغض و زخم و درد نوشت

همه روزها، همه سالها نوشت.

                     هی ابر بود و ابر و ابری..

واین ابر همچون میخی در سینه سوخته اش فرو رفته بود

      اما به یاد آر که عینهو سیره های لو „آبشوران“

                   ترانه می خواند و آفتاب را مهمانی می داد

نگاه کن

                  امروز در تو می خواند

                      فردا با „بفرینه و ندارد“ و او که دروازه های گمشده تاریک ابر را

                                                  کنار می زند ،

                                                              به هلهله وباران

  „شریف آنه“ و اشرف خویی آرزوی

                                      روشنایی می کند ،

                                        گندمزار خسته را به سبزه و زمزمزمه دعوت.

   آری عزیزم

   ببین دست ها را، ببین و بیا

                     دستان تهیدستش

                                        و آن دهان آبی خوانش را

                            بیا، ببین

         ای سالهای ابری

                                              هنوز ابریی هنوز، هنوز

                                                                                                 (علی آشوری (سند یگو- آمریکا