ـ „مودَری ها“: راز دیرین یکی دیگر از جنایات جمهوری اسلامی، در سینۀ کوه های „مودَر“ اراک! ـ

ـ(گزارشی از چگونگی به خون خفتن 11 مبارز، در 4 آبان 1361 در „خاوران“ اراک) ـ

ع. شفق
e.shafagh@yahoo.com

کوهستان „مودر“ واقع در شهرستان اراک یکی از ده ها و صدها „خاوران“های کوچک و بزرگی ست که در طول دهه خونین 60 توسط رژیم جنایت پیشۀ جمهوری اسلامی بوجود آمده و دامنه صبور این کوه خاموش اما مغرور، محل دفن پیکر های 11 تن از کمونیستها و آزادیخواهانی ست که در  سال 1361 در مقابل جوخۀ آتش مزدوران جمهوری اسلامی قرار گرفتند و خون ریخته شده از جانهای شیفته و زلالشان را نثار آبیاری نهال آزادی توده های محروم نمودند.  برغم تمام کوشش های کثیف لاشخورهای جمهوری اسلامی برای پنهان کردن این جنایت، در تمام طول این سالها، در سرمای زمستان و  گرمای خشک تابستان، „مودر“ نه تنها میعاد گاه خانواده های داغدار این عزیزانِ در خاک خفته، بوده، بلکه „عابران ناشناس“ فراوانی هم بوده اند که مخفیانه و به دور از چشم شب پرستان، با دیدار از این گورستان کوچک و گلباران کردن قبرهای این عزیزان، مراتب حق شناسی خویش از خواهران و برادران عدالت خواه و سرفرازشان را در مقابل جلاد اعلام کرده اند و راز „مودر“ را در مقابل دیدگان حسرت بار دشمن سینه به سینه منتقل و برای نسل بعد از خود نیز آشکار کرده اند.  دسته گلهای سرخ زیبای نهاده شده بر آرامگاه جان باختگان „مودر“ هم، تا آخرین نفس خود و پیش از آنکه با بخشیدن تمام طراوت و تازگی خویش به این عزیزانِ در خاک خفته، پژمرده شوند، داستان „مودر“ را برای عابران و مسافران جویای قله های بلند این کوه نقل کرده اند. تا جایی که حتی چوپانانی که در زمان وقوع این جنایت هنوز حتی پا به این جهان نگذاشته بودند، با نشان دادن احترام نمی گذارند تا گله هایشان در این قسمت از کوهستان چَرا کنند. درست به همین دلیل است که مقامات این حکومت جنایت کار در طول 36 سال گذشته چند بار سعی کردند تا با طرح احداث یک سد در این منطقه و یا جاده کشی، کار نیمه تمام شان، در به زعم خود زدودن تمام نشانه ها و شواهد جنایت ننگین خود را به اتمام برسانند، اما چه بیهوده می اندیشند جلادان؛ آن خون ریخته شده از پیکرهای پاک 11 شهید „مودر“ که سینه های پر از امید و آرزویشان با گلوله های نفرت دژخیم در یک شب سیاه مشبک شدند، هیچ گاه خشک نشد و نخواهد شد؛ آن خون زلال به چشمه ای بدل شد که بذرهای خفته در خاک گرم و مهربان این کوهسار  را آبیاری کرد و به تدریج با پیوستن به جویبارهای دیگر این سرزمین به سیلی کوبنده تبدیل شد که در چند مقطع تاریخی با فریاد های „مرگ بر جمهوری اسلامی“ زمین را در زیر پای این رژیم تبهکار لرزاند و نابودی محتوم آن را فریاد زد. طولی نکشید که جلادانی که با ریختن این خونها در سراسر ایران „باد“ کاشتند، „طوفان“ درو کردند. با وجود این جنایات و اعدام های بیرحمانه و درست کردن آن قبرستانها، سرکوبگران حاکم در اهداف خویش یعنی حاکم نمودن سکوت قبرستان در جامعه ناکام ماندند. برعکس، کینه و نفرت حاصل از این جنایات عمومی شد و خواب خوش را از دیدگان سیاه دژخیمان حاکم زدود. در توصیف این خونهای سرخ، چه به حق گفت شاعر فدایی و خود به خون تپیدۀ انقلاب، سعید سلطانپور که ندا در داد „این بذرها به خاک نمی ماند…. خون است و ماندگار…! ـ

روزنامه کیهان، مورخ یکشنبه 9 آبان 1361

آنچه که برای اولین بار در زیر می آید باز کردن یکی از برگهای پوشۀ اسناد بیشمار جنایات مهلک و تاریخی ای ست که رژیم سرکوبگر جمهوری اسلامی در دهه خونین 60 و در مصاف بین خلق و ضد خلق، به فرمان خمینی مزدور و در دورۀ صدارت و وزارت „اصلاح طلبان“ تبهکار و عوامفریب حکومتی (امثال موسوی و خاتمی) در سراسر ایران مرتکب شده اند و برای حفظ نظام استثمارگرانه حاکم نسلی از آگاه ترین و بهترین فرزندان مردم ما را به کثیف ترین شیوه ها قتل عام و از صحنه مبارزه طبقاتی حذف کردند. در شرایط کنونی در حالی که این رژیم پوسیده و در حال زوال بار دیگر در امواج سهمگین ناشی از قیام توده ها گرفتار گشته، بدون شک یکی از مهمترین وظایف نیروهای مبارز و انقلابی و بویژه نسل جوانان آگاه داخل کشور حفظ و پاسداری از خاطره و مهمتر از آن آرمانهای نسل های گذشته و درس آموزی از تجارب برخاسته از شرایطی بود که آن نسل „شیر آهن کوه زنان و مردان“ در آن زیستند، مبارزه کردند و در راه آرمانهایی نظیر „نان، کار، مسکن و آزادی و استقلال“ واقعی از سلطۀ اهریمنان، جان باختند.ـ

شایان ذکر است که شرح  صحنه مربوط به اعدام این یازده جوان رزمنده فدایی و مبارز، با قلم نگارنده ولی به نقل از یکی از مزدوران حاضر در این صحنه اعدام صورت گرفته که تنها چند روز پس از افشای خبر این جنایت، از طریق بستگان او به اطلاع بازماندگان برخی از این جانباختگان رسیده است. ـ

********

در یک شب قیرگون، یعنی 4 آبان سال 1361، صدای زوزۀ بادی که سرمای بیرحم و خشک پاییزی اش تا جان آدمی نفوذ می کرد، در دامنه کوه های خشک و صبور „مودر“ در پرواز بود. منطقه ای در اطراف شهرستان اراک، که زمانی در اوج انقلاب سالهای 56-57 محل کوهنوردی و در واقع دانشگاه و میعادگاه نسلی از دختران و پسران مبارز و آزادیخواه بود. جایی که در آخر هر هفته، پژواک دلنشین سرود مردمی „سراومد زمستون“ و „شکفته بهارونِ“ چریکهای فدایی، بر فراز تپه های دامنه کوه، چوپانهای زحمتکش و کنجکاو را به خود جلب می کرد و صف رنگارنگ بادگیرهای جوانان بود که با نخستین تشعشع زندگی بخش خورشید در امتداد فلق صبح گاهی، تموج وار، صعود به قله را از دامنۀ مودر شروع می کردند و  همگام با شفق زیبای غروب، به همین نقطه باز می گشتند، گرداگرد یکدیگر می نشستند، به حرفها و تجارب „باتجربه ترها“ گوش می دادند،نقاط ضعف و قوت خود در جریان یک سفر سخت را بررسی می کردند، برای ارتقاء روحیه جمعی و تشکیلاتی و همچنین شخصیت و جوهر مایۀ مبارزاتی یکدیگر  تلاش می کردند و تشنۀ آگاهی برای تغییر جهان ظالمانه پیرامون خود „اخلاق انقلابی“ عمو „هو“ (هوشی مین) را می خواندند و  در کوله پشتی هایشان „حماسۀ مقاومت“ و „خاطرات یک چریک“ و „چگونه انسان غول شد“ و “ اقتصاد به زبان ساده“ و… را حمل می کردند. در واقع کوه های „مودر“، تنها یکی از این دانشکده های خلقی در سراسر ایران بود که با وجود عمر کوتاهشان نسل درخشانی از شیر زنان و کوه مردان سرزمین ما را برای ایفای نقش تاریخی شان در این سرزمین، آماده می کردند. اینان شمار کوچکی از نسل بی شماری بودند که قدم در راه „ماهی سیاه کوچولوهای“ صمد بهرنگی گذاردند و از اندیشه های پاک مسعود احمد زاده ها و پویانها سیراب شده و از روایت شکنجه های عباس مفتاحی ها و بهروز دهقانی ها درس گرفته و  آبدیده شده بودند و سمبلهایشان رفقایی چون مهرنوش ابراهیمی ها و مرضیه احمدی اسکویی ها و علی اکبر جعفری ها و حمید اشرف ها بودند؛ یعنی کمونیستهای فدایی!ـ

اکنون در 4 آبان سال 61 و در اوج دوره سیاه قصابی بهترین فرزندان خلق توسط رژیم مزدور جمهوری اسلامی، لحظۀ ناگزیر امتحان و آزمایش فرا رسیده بود. خاک گرم اعماق „مودر“ خشمگین و غرنده، پذیرای تن رنجور و شکنجه شده 11 تن از فرزندانش بود که در زمستانهای سرد و سپید، ضربان گامهای آنها را در هنگام صعود به قله در بطن خود حس کرده بود و در بهار با سرودهای „در بهار خلق باد پاییزی کی وزرد“، „می گذرد در شب آیینۀ رود“، „من چریک فدایی خلقم، جان چون من هزاران فدای خلق“   سبز شده بود و زندگی گرفته بود و در سرما و گرما، ناهمواری و همواری، هرچه از شیره جانش داشت را در طبق اخلاص برای فرزندان مبارزش گذارده بود.ـ

در آن شب سیاه، یازده جوان و نوجوانی که با امواج انقلاب به صحنه سیاست قدم گذاشته بودند تا با مبارزات خود صحن جامعه ایران را از لوث وجود دشمنان، امپریالیستها و سگ های زنجیری شان- پاک کنند و رفاه و آزادی برای مردم خویش به ارمغان آورند، در چنگال رژیم ضد خلقی جمهوری اسلامی به کشتارگاه برده شدند. دژخیمان از وحشت اعتراض مردم، این جان های شیفته جوان و نوجوان را برای اعدام و خاک کردن جسدشان به خارج از شهر می بردند تا به خیال خامشان کسی از جنایات آنها آگاه نشود.  این جانهای شیفته، رفقا مریم دژآگاه، جمشید دژآگاه، عزت الله بهرامی، عبدالرضا ماهیگیر، مهران محمدی، محمد داوود نوری، محمد سلیمانی، مجید شریفی پور (متعلق به سازمان چریکهای فدایی خلق – اقلیت)، دو دختر مبارز مجاهد به نامهای زهرا مشهدی میقانی و شهناز (مهین) ابراهیمی و سرانجام یکی از مبارزین سازمان راه کارگر به نام هادی آزاد بودند که سن برخی از آنها به 20 سال هم نمی رسید. ـ

ماشین های پاسداران تباهی، تا هر جا که می توانستند پیش رفتند و سپس در پایان کوره راه، جایی که دیگر حتی وانت ها و لندرورها هم به علت سختی راه قادر به جلو رفتن نبودند، پاسداران، اسرای خود را از ماشین پیاده و در یک صف به طرف دامنه های „مودر“ بردند، جایی که تاجران مرگ، از قبل، قبرهایی را برای دفن اجساد و  به خیال خویش پنهان کردن آثار جنایات کریهشان آماده کرده بودند. در طول چند صد متر مسیر بعد از پیاده شدن از ماشین ها تا میدان مرگ و جوخه اعدام، پاسداران تبهکار قربانیان خویش را که در تاریکی و با تن های مجروح و بی رمق ناشی از چندین ماه زندان و شکنجه به کندی راه می رفتند هل می دادند و به آنها القاب زشتی نسبت می دادند که تنها شایسته خود همان کفتار صفتها و اربابانشان بود. در میان این گروه، مهران محمدی جوان ترین این اسرا، نوجوانی از شهر بروجرد و از یک خانواده فرهنگی بود. نوجوانی رزمنده، به صداقت آب و به پاکی چشمه، اما با عزمی به استحکام کوه؛ او که به خاطر کوتاه بودن یکی از پاهایش کمی می لنگید، در زمان دستگیری در یک مرغداری اطراف شهر اراک، کوشش کرده بود تا برای احتراز از دستگیری توسط پاسداران، خود را به زیر یک تریلی بیاندازد ولی مزدوران مانع خودکشی او شده بودند. او اکنون با کمک رفیق دیگرش که از او مسن تر بود یعنی عزت بهرامی (موسی) گام بر می داشت تا دامنه های سنگلاخی منتهی به میدان تیر را طی کند. عزت بهرامی (*) از نیروهای سازمان چریکهای فدایی خلق ایران- اقلیت بود که از قبل از قیام بهمن سال 57 وارد عرصه مبارزه شده بود. او در زمان شاه نیز یکبار توسط اسلاف وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی یعنی ساواک شاه دستگیر و پس از بازجویی و شکنجه آزاد شده بود. اکنون عزت نیز بعد از ماهها شکنجه توسط خلف همان ساواک، یعنی نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی به میدان تیر برده می شد. در پشت دستش هنوز آثار چرکین یک زخم بزرگ ناشی از شکنجه قرار داشت که در آخرین ملاقاتها همیشه سعی می کرد آن را از خانواده و فامیلهایش پنهان کند. تا قبل از تایید و اجرای حکم، بارها همسر غیر سیاسی اش را که با او دستگیر شده بود و با در اختیار قرار دادن تمام اطلاعاتش به بازجویان، در مسیر تواب شدن در زندان آموزش می دید و همچنین کودک تازه به دنیا آمدۀ در بندش را با او روبرو ساختند تا شاید او راهم در هم شکسته و به صفوف خود جذب کنند. اما در عوض او مانند بسیاری از جوانان نسل خویش آنچنان که از سنت های پیشگامان چریک فدایی خلق در دهۀ 50 آموخته بود هیچ فرصتی را برای مبارزه و مقاومت حتی در زندان علیه دشمن از دست نداد. بطوری که زندانیانی که پس از این دسته وارد بند شده بودند، تعریف می کردند که او بدور از چشم زندانبان به برخی همبندیها زبان انگلیسی درس می داد و یا برخی زندانیان از داستان صفحه آهنینی صحبت می کردند که پاسداران در بند نصب کرده بودند چرا که قبل از نصب این صفحه، او به همراه عبدالرضا ماهیگیر از فاصله بین میله ها و سوراخی که در بند قرار داشت مرتبا با زندانیان سیاسی دیگر در زمان هواخوری آنها تماس می گرفتند و اخبار را رد و بدل می کردند و با این کار خشم زندانبانان را برانگیخته بودند. این دیگری، یعنی عبدالرضا ماهیگیر، سمبل یک جوان زحمتکش و آگاه که کمی هم ضعیف الجثه بود. یک جوان کمونیست مردمی و محبوب در شهر بروجرد که زبان روان و لهجه شیرینش هنگام تبلیغ علیه سرمایه داران و رژیم طرفدار آنان در بحث های خیابانی همیشه شهره عام و خاص بود، او  چند بار و از جمله در اواخر سال 60 از مصاف های سخت با پاسداران گذشته بود ولی این بار در چنگال آنان و در دامنه کوه „مودر“ به سوی جوخه آتش می رفت تا به برادر فدایی دیگرش یعنی حمید رضا بپیوندد که مدت کوتاهی پیش از او توسط دژخیمان اعدام شده بود. ـ

مریم دژآگاه، رفیق شیر دختر شجاع دیگری که بازجویان کثیفش را به رغم هر دسیسه ای که برای کسب اطلاعات و در هم شکستن او از جمله تجاوز در مقابل چشمان برادرش در دوران بازجویی به کار گرفته بودند تا آخرین لحظه ناکام گذارده بود؛ و اکنون در کنار برادر مبارز و شجاعش جمشید در یک صف به مسلخ گاه پای می گذارد تا در همچون همگامی در مسیر مبارزه، در انتهای راه، کنار یکدیگر بیارامند. محمد سلیمانی جوان زحمتکش دیگری که فرزند کار بود و در طول زندگی کوتاهش درد و رنج و محرومیت را با تمام وجود لمس کرده بود و درست به همین خاطر، به رغم شکنجه های بسیار وحشیانه و طولانی مدت مثال زدنی اش تسلیم مزدوران نشده بود و تمام اطلاعاتش را در سینه فراخ خود حفظ کرده بود؛ مبارز راه کاگری و  بالاخره 2 دختر مبارز مجاهد که با پایداری بر سر آرمانهای مردم محروم خویش می رفتند تا با زندگی وداع کنند.ـ

بالاخره صف اسرا به دامنه کوه جایی که چند ده متر زمین صاف وجود داشت و چند گودال در آن حفر شده بود رسیدند. براستی در آن شب قیرگون بر آن جوانان رهجوی راه حقیقت، گلهای نوشکفته ای که با گرده افشانی و نشر آگاهی در این راه سرانجام اکنون به پایان زندگی کوتاه خویش رسیده بودند چه گذشت و به چه می اندیشیدند…؟ـ

کدامین نغمه می ریزد …ـ

کدام آهنگ آیا می تواند ساخت

طنین گامهایی را که سوی نیستی مردانه می رفتند

طنین گامهایی را که آگاهانه می رفتند…ـ

پاسداران، قربانیان را در کنار گودالها نگه داشتند و اینجا بود که یکی دیگر از کثیف ترین اعمال بی شرمانه خود را انجام دادند و با فریاد فرمان دادند تا محکومین، به دست خودشان بر عمق قبرهای خودشان بیفزایند…. و این رسم ننگین قاتلانی ست که نه تنها در „مودر“ بلکه سالها بعد در قتل عام سال 67 در خاوران تهران و یا سایر میادین تیر، به خاطر انبوهی قربانیانشان، کفتار گونه حتی جنازه های قربانیان را به طور کامل دفن نکرده بودند. „مودر“ از خشم به خود می غرید…. کمی بعد با فرمان فرماندۀ مزدوران سرمایه، تفنگها به سوی اسرا نشانه گرفته شد اما پیش از آنکه زوزۀ سلاح های مزدوران دامنۀ مودر را درنوردد و گلوله های داغ کینۀ شب پرستان، بر سینه های ستبر محکومین بنشیند، در آخرین لحظات در میان بهت و خشم پاسداران قاتل و فرومایه، اتفاق دیگری افتاد. عزت شروع به خواندن سرود کرد و یارانش نیز با او همراهی کردند… به این ترتیب آنها با پیکری مجروح، ضربه واپسین شان را هم به قلب دشمن زدند و به خواندن آخرین سرود زندگیشان در مقابل چهرۀ بهت زده دشمن پرداختند … و پژواک سرود آنان به قهقهه ای تبدیل شد که مرگ و قاصدان مرگ را به سخره گرفت و تحقیر و شرمساری بر دامانشان نشانید؛ چند لحظه بعد سنگینی حضور اجساد خونین 11 مبارز جان بر کف فرو افتاده در دشت سرسبز و زیبای خلق، „مودر“ را در شرم حضور پاسداران قاتل و کفتار صفت برای چند لحظه به سکوت و خاموشی کشانید …. سپس صدای شلیک یازده گلوله خلاص  و دیگر هیچ!

********

مزدوران ضد خلقی به جای دادن ملاقات به خانواده ها، در صف منتظر آنها در مقابل سیاهچال سپاه پاسداران اراک، خبر جنایت خویش را اعلام و برخی وسایل جانباختگان را تحویل دادند. آنها با بی شرمی تمام به خانواده های داغداری که جانشان از شنیدن خبر این جنایت گُر گرفته بود اخطار کردند که کسی حق گرفتن مراسم عزاداری و ختم و … ندارد… برغم این، به طور مثال با وجود کنترل محله خانوادۀ بهرامی توسط مزدوران مسلح و همچنین ماموران بی جیره و مواجب حکومت که به مردم اجازه ورود به محل و خانه را نمی دادند، در طول چند روز تعداد بسیار زیادی از مردم با دور زدن محل محاصره و با بهانه های مختلف خود را به خانه بازماندگان رساندند تا با آنها همدردی کنند و به آنها تسلیت بگویند. خشم و نفرت مردم و سیل ناسزا و فحش و رسوایی حکومت تنها حاصل این جنایت برای جمهوری اسلامی در شهر بود. مادر تقریبا به حال مرگ افتاده و پدر، بهت زده و در هم شکسته، قامتش از غم مرگ فرزند خم شده بود…. اما چند روز بعد، پیرمرد ناشناسی به مغازه پدر  وارد شد. پدر او را قبلا ندیده بود؛ او خود را معرفی کرد و در حالی که اشک از چشمانش سرازیر بود اول با پدر اظهار همدردی کرد و سپس به او گفت: „آقای بهرامی! می دانم جگر گوشه ات را، جوان رعنایت را از دست داده ای! ولی خم نشو، من اگر جای تو بودم سرم را در زندگی ام حتی از قبل هم بالاتر می گرفتم! حالا هم قامت خود را راست کن و سرت را بالا بگیر! پسرت قهرمانانه جان داد! روحیه بسیار بالایی داشت، هنگام انتقال به محل تیرباران، با سر فرازی و نه هراس و با گامهای استوار مسیر را طی کرد، به بقیه نیز کمک کرد؛ نگذاشت در پستی و بندی دامنه کوه، جلوی پاسداران زمین بخورند و یا تحقیر شوند؛ به آنها روحیه داد، پیش از اعدام هم سرود خواند ، سرت را بالا بگیر و به چنین فرزندی افتخار کن! …. پیرمرد در مقابل سئوال پدر گفته بود که همۀ اینها را یکی از پاسداران مزدور، که فامیل دور وی بوده و در صحنۀ جنایت حضور داشته چند روز پیش با آب و تاب برای بقیه فامیل و دوستانش تعریف کرده است!

سخنان این پیرمرد شجاع، پیکر پدر را واقعا تا چند سال راست نگه داشت… داستان قهرمانی فرزندش و همرزمان فرزندش بزودی در میان نزدیکان خانواده و افراد زیادی که او را می شناختند پیچید! پدر در طول ماه ها و سالها هر روز و سپس هر هفته و هر ماه بر سر قبر جان باختگان „مودر“ می رفت و هر بار با دسته گلهایی از عابران ناشناس روبرو می شد؛ هر بار به علت آنکه محل قبرها ماشین رو نبود می بایست چندین صد متر را با پای پیاده و از سربالایی پیمود تا به قبرها رسید. چه بسیار رانندگان تاکسی مهربان و زحمتکشی که با شنیدن دلیل مسافرت پدر و مادر به „مودر“ از آنها پول کرایه دریافت نمی کردند و خواهش می کردند که هر بار که آنها می خواهند بر سر قبر جگر گوشه شان بروند حتما به آنها تلفن کنند تا ترتیب بردن آنها به آن محل کوهستانی را به صورت رایگان بدهند. در یکی از این سفرها در زمستان سخت زمانی که برف سنگین دامنه کوه ها را پوشانده بود، مادر در حالی که از ماشین پیاده و برای ملاقات معبودش از تپه های „مودر“ بالا می کشید، با فریاد راننده ماشین که  زنجیر به دست از پشت سر به سوی او می دوید، متوقف شد، چرا که چند ده متر جلوتر از مادر، یک گرگ وحشی در انتظار طعمه ای نشسته بود که خودش داشت با پای خودش به سوی او می رفت…. این حوادث کم شمار نبودند…. هیهات که خانواده های اعدام شدگان حتی برای دیدار با عزیزان اعدامی خویش می بایست جان خود را به خطر بیاندازند؛ اما خانواده بهرامی و سایر جان باختگان آرمیده در سینۀ „مودر“ در این عرصه تنها نبودند؛ بوده و هستند هزاران خانواده داغداری که  در سراسر ایران مستقیم و غیر مستقیم قربانی جنایات جمهوری اسلامی در حق عزیزانشان یعنی زندانیان سیاسی و جانباختگان بوده اند. خانواده هایی که مجبور به دفن فرزند اعدام شده اشان در باغچه خانه شان شده اند؛ مادر و یا پدری که با شنیدن خبر اعدام جگر گوشه اش طاقت نیاورده و جان داده است، فرزندانی که به دلیل اعدام پدر و مادر و یا هر دویشان به دست بقیه بزرگ شده اند و از محبت پدر و مادری تا آخر عمر محروم مانده اند، و …  به هر رو، چند سال بعد با ضربات دیگری که خانواده  از رژیم خوردند پدر بهرامی اینبار دیگر تاب تحمل نیافت و سر به خاک گذارد؛ تا زمان مرگ، مغازه اش محل تبلیغات ضد رژیم بود و در اثر همین روحیه و حمایتی که مردم از او می کردند بود که برغم دریافت چندین اخطار برای آتش زدن مغازه اش تا زمان مرگ هیچ گاه در مقابل رژیم قاتل فرزند خود و سایر فرزندان خلق سر خم نکرد و تسلیم تهدیدهای آنها نشد.

********

مودر پیکرهای تکه پاره شده 11 فرزند خویش را با مهربانی و صبر در در طول 36 سال گذشته در بطن خود محافظت کرده است. عابران نه کم شمار این کوه و کوهنوردان، داستان مودر و راز خفته در سینۀ آن را میدانند و نقل می کنند و به دور از چشم خفاشان هر بار بر سر مزار این 11 مبارز شهید گل می گذارند. در طول این سالهای مدید، گورها را می بایست از خطر محو شدن و ریزش کوه نجات داد، چون سنگ قبر  نداشتند؛ پدر پیر و داغدیده محمد سلیمانی نیز تا زمانی که قدرت راه رفتن داشت هر چند وقت یکبار با بردن سیمان و وسایل دیگر می کوشید تا به قبرها سر و سامان دهد و آنها را باز سازی کرده و از خطر محو شدن در زیر آوار ریزش دائم سنگهای کوه حفظ کند.

در سی و ششمین سالگرد جان باختن این فرزندان مبارز خلق، که با وجود تمامی ابهت و عظمتشان، تنها قطره ای کوچک از دریای بیکران خلق بودند، یاد آنها را گرامی بداریم. آنها „قصه“ نیستند که بگویی، „خواب“ نیستند که ببینی؛ اما همه جا حضور دارند. در گسترۀ سرزمین ما هر جا که خاک را بشکافی هنوز بوی طراوت و پاکی نسل جانباختگان کوهستان „مودر“ و بذرهای آزادی و رهایی از ظلم و ستمی که جوانان آگاه و مبارزی نظیر آنان کاشته و با خونشان آبیاری کردند، در همه جای مملکت، از شمال گرفته تا جنوب و از شرق تا غرب به مشام می رسد.  آنها نبض پر تپش خلقی هستند که مجروح ولی پایدار، با هر ضربان خویش، تازیانه ای به حکومت دژخیم می زند و برای آن روز مقدس،  روز مرگ رژیم پلید و مزدور جمهوری اسلامی، روز برافکندن تمامیت نظام ظلم و ستم، „خنجرهای انتقام آبایی“ را جلا می دهند.

با این امید که این یادواره به سهم خود فرصتی شود تا در صورتی که خوانندگان این مطلب اگر اطلاعات بیشتری در مورد „مودر“ و یا سایر خاورانهای کشور ما دارند، افکار عمومی را در جریان بگذارند تا به این ترتیب گام کوچکی در افشای جنایات غیر قابل توصیف رژیم ضد خلقی جمهوری اسلامی بویژه برای نسل جوان و جویای آگاهی ما برداشته شود.

نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم!ـ

با انقلاب در هم می شکنیم بساط دار و شکنجه را!ـ

گردآورنده: ع. شفق

آبان 1397

ـ (*) در بخش جانباختگان سایت سازمان فداییان- اقلیت در مورد عزت الله بهرامی آمده است: رفيق عزت الله (موسی) بھرامی از اولين رفقانی بود که پرچم سرخ فدائی را در اراک برافراشت. او مسئول انتشارات اين شھر بود و ھمچنين مسئوليت رفقای خمين را نيز بر عھده داشت. رفيق مدتی جھت سازماندھی بخش انتشارات  به اراک بازگشت و سپس به مسئولیت بروجرد منتقل شد، اما مجددا يکی از حوزه ھای تشکيلات اراک را بر عھده گرفت. در ھجدھم ارديبھشت سال ١٣۶١ پاسداران به خانه رفيق ھجوم برده و او را دستگير کردند. در چھارم آبان ١٣۶١ به ھمراه ديگر رفقای ھمرزمش اعدام گرديد.

همچنین باید متذکر شد که در جریان „هفتمین گردهمایی سراسری در باره کشتار زندانیان سیاسی ایران“ که در سال 2017 در هانوفر آلمان برگزار شد، یکی از سخنرانان به نام احمد خلیلی راجع به خاطرات خویش در مورد برخی از  رزمندگان خفته در „کوهستان مودر“ به صحبت نشست که لینک آن برای خوانندگان علاقه مند در زیر می آید: