د رخا نه ی بها رنو و با تومی توا ن مستا نه ا نسا ن بود: دو شعر تازه از مجید خرمی

کاری از علی دروازه غاری
کاری از علی دروازه غاری

برا ی نا هید جا ن گرا می

د رخا نه ی بها رنو

ا ند وه ا زپلکا ن

به خیا با ن با را نی می خزد

خیس ومحو می شود  .

شا د ی پشتِ د رگا هِ خا نه ی نو می رسد  ،

د ررا می گشا ید

با کلید عشق  .

صند لی ها ی ا نتظا ر

به پرد ه ها ی آ بی فا م

سلا م می کنند  .

ا زآ شپزخا نه با ز

بوی خوش شا م

به مشا م می رسد  .

مردِ گرسنه را

مُبل نو د رخود فرومی برد  .

ترنُم موسیقی

د ست ها ی کرشمه را

روی رَج فرش می کشد  .

پیرا هن ها

بوی عطرترا

د رنور د نبا ل می کنند  .

گلد ا ن پُرسشگر

ا زتمنا ی آ بپا ش دست تو

سیرا ب می شود  .

همه ترا می جویند

ا ینک ا ینجا نیستی

گرچه آ نجا د رآ را مشی ،

گیسوا نت را

رها شا نه می کشی ،

د رآ ینه ی د یگری

به لبخند نما یا ن می شوی  .

ا ما ا ینجا صبورا نه

همه منتظر با زگشت تو بخا نه  .

توخرا ما ن با رود با رِ مژد ه

با ز می گرد ی  .

آ ری همه می د ا نند

تو نور مهری  ،

چرا غ ستا ره ی د لگشا ی تو

د رخا نه ی نو

د رخا نه ی بها رنو

به گرمی روشن می شود  .

آ نجا د ست ها یی منتظرند

تا تو بد رآ یی

به رخسا رت بوسه

به آ غوشت گل پَربیا رآ یند  .

کلید عشق ا ین خا نه را

ا زمیا ن گشا یشِ قفل د ست تو

با ز یا بند  .

مجید خرّمی

شا نزد هم ژا نویه ،د وهزا روپا نزد ه ،

فرا نکفورت  .

***

با تومی توا ن مستا نه ا نسا ن بود

د ید م ما یه ی قرمززلا لی را

د رون کا سه ی فلزی ریخت

د رسرد خا نه ی یخچا ل جا ی د ا د  .

پشت میزی گِرد، سنگرگرفتیم

گفت صبوربا ش

سیگا ری د و د کن  !

زما ن بی ترا نه می گذ شت . . .

گذ شت تا کا سه را

ا زیخچا ل بیرون آ ورد  ،

روی میزبه لرزه کوبید  .

پرسید ا ینک چه می بینی  ؟

به نیشخند گفتم : خون د ریخ  .

گفت ا ین هما ن عشق ا ست  !

ببین ا ینجا مثل سنگ ما سید ه ا ست  .

آ نچه مُد ا م توا زآ ن به مهر

سخن می را نی  .

با کا ردِ لب تیز، زبا نه کشید خشن

بربُرود تِ سینه ی خون ِمنجمد  .

قا ه، قا ه بزد وگفت ،

ا ین میرا ث یخ د ربهشت ا ست

وتوی ا بله، هنوز آ ن را می ستا یی  !

د ید م ا زمیا ن وگوشه ی د یوا ر

چند ین تخمِ چشما ن مرا می پا یید

ا زجا ی خیز برد ا شتم

ا زپنجره ی با زبه خیا با ن پرید م  .

د رپی من روا ن

د ید م پند ا ری

کرگد نی ا ست د وا ن

نعره می زد با تیزا ب ا سید

می گفت ا ین خونِ سرد

خون زنی ا ست عا شق

که توی ا بله آ ن را می ستا یی  !

هرا سا ن می گریختم  ،

هزا رچشمِ نگرا ن

مرا می پا ید ند  .

ا زروی چا هی ژرف ود ها ن با ز جهید م  ،

به پشت سر نگا ه بستم

د ید م چا ه ا ورا

د رخود فروبلعید  .

د ربا زه ی پولا د ین چا ه را

کشا ند م برروی د ها ن چا ه بستم  .

بسوی خا نه با زگشتم  ،

کا سه ی فلزی لبریز را

آ نچه ا وخون عشق می نمود  ،

به روی شعله گرما د ا د م

یخ د رشربِ سرخ ذ وب شد  .

ا زکا سه ی د ا غ

پیا له ا م سرشا رشد

به لب مزید م ، مزید م

د ید م ا ین شرا بِ شیرین ا ست

با عشق سرکشید م  .

چشم گشود م به آ ستا نه

د ید م زنی د رپیرا هنی آ بی ا ست  .

به من گفت  : پیا له مرا هم پُرکن  !

توعشق وشرا ب را می شنا سی !

با تومی توا ن مستا نه ا نسا ن بود  ،

بد ا ن من یک زن هستم

ا زخشم ا وی، نه د را ما نم

ا ما هنوزد ربرزخ ا ین جها نم  !

با زپیا له مرا تو، لبا لب کن  !

روی د یوا رفیروزه د ید م

بجا ی چشم ها ی خیره

لب ها ی گل یا سمن می شکفت  . . .

شگفت شنید م می سرود ا ین آ بی زن  ،

توی شا عرآ ری

سا قی مید ا نِ رقص ما یی  . . .

مجید خرّمی

هیجدهم د سا مبر،د وهزا روچها رد ه ،

فرا نکفورت  .