خبر آمد که علی اشرف درویشیان( شریف) کوچ کرد و رفت: علی آشوری

علی اشرف درویشیان

علی اشرف درویشیان

 پس ازسال ها و“ سال های ابری“ که هم چنان آفتاب را در زیر بالهای تاریکش پنهان کرده است خبر آمد که علی اشرف درویشیان( شریف) کوچ کرد و رفت .

اما او آن بخش از ابری بود که آرام در رنج ومرارت زندان و توهین،همراه در تعرضی مداوم و با آمیزه ایی شکوهمند از حرف و عمل خواست باران و آفتاب نهفته، خفته درحاشیه ی بالهای تاریک ابر را به ما گوشزد می کرد و نوید می داد و امید .

حالا می بینی که عین قصه هایی که“ بی بی می گفت و می آراست و آدم هاش غیب می شدند و بعد در دل درختی به پاییزی غمگین و زمستانی بی بر و بار آوای بهاری سر می دادند اشرف هم غیبش زد و ناپدید شد، ناپدید؟

سقراط می گفت و دریدا باز گفتش را به تفسیر نوشته بود :

„نه اهل قلم و قدم خود را به مردگی می زنند و گرنه دوباره در واژه ها و آوا ها و ایماژها ظاهر می شوند تا در ما به فرم تازه ای زندگی کنند „

داشی“ ما هم ازاین دست است غیبش زد که آرزوها و آمال هایش دهان و دست بچه هایی شوند که در خاک و خل “ لو آبشوران “ جهان را آبی بخواهند و آفتاب، ترانه ی روز و روزگار شان شود.

امید زیستن تازه ای را به قلم و قدم بدمند، جان وجامعه و جهان به زیور آزادی آراسته باشد.

 واهمه و ترس و زور و فقر را با نام „شریف“ رهایی، بروبند، بزدایند …

 آری داشی برا  „اشی “ اینگونه زیست. زندگانی را در“ سیمین زرینه „ای ( رنگین کمان)  از این دست طلب می کرد.

 جانانه برای این خواست تن داد، جنگید، جنگید و تن رهاکرد…“

 

 

     س 76 سال در واژه و مهر زندگی کرد

                 در سکوت و اعتراض راه رفت و

                                                   کلام آغازید، گفت

 شانه به شانه در عمارت های خاک گرفته، شانه به شانه ی درهای گل گرفته، گلین

 با بغض و زخم و درد نوشت

همه روزها، همه سالها نوشت.

                     هی ابر بود و ابر و ابری..

واین ابر همچون میخی در سینه سوخته اش فرو رفته بود

      اما به یاد آر که عینهو سیره های لو „آبشوران“

                   ترانه می خواند و آفتاب را مهمانی می داد

نگاه کن

                  امروز در تو می خواند

                      فردا با „بفرینه و ندارد“ و او که دروازه های گمشده تاریک ابر را

                                                  کنار می زند ،

                                                              به هلهله وباران

  „شریف آنه“ و اشرف خویی آرزوی

                                      روشنایی می کند ،

                                        گندمزار خسته را به سبزه و زمزمزمه دعوت.

   آری عزیزم

   ببین دست ها را، ببین و بیا

                     دستان تهیدستش

                                        و آن دهان آبی خوانش را

                            بیا، ببین

         ای سالهای ابری

                                              هنوز ابریی هنوز، هنوز

                                                                                                 (علی آشوری (سند یگو- آمریکا