زندان در کلمبیا: در زندان بودن مثل مجازات اعدام است اما اعدامی که آهسته تر انجام می گیرد، فریده ثابتی
„در زندان بودن مثل مجازات اعدام است اما اعدامی که آهسته تر انجام می گیرد“
زندان در کلمبیا، پروسه ی صلح
شرایط زندان در کلمبیا در بالاترین حدغیرانسانی است و با امر قطبی شدن اجتماعی سیاسی در کشور همراه است؛ به همین دلیل حکومت از عقد پیمان صلح با چریک های فارک که با آزادی زندانی های آن ها، یا مبارزین سابق همراه می شود ناراضی است. در حالی که حکومت از صلح صحبت می کند، امکانات مشارکت این بخش از جامعه که زمان درازی به حاشیه رانده شده بودند، تنگ تر می شود. به خاطر بیان این سخنان خولیان جیل که عضو انجمن کشوری جنبش های اجتماعی است، دستگیر شده است. علاوه براین خانه گردی ها، خشونت های منجر به مرگ توسط شبه نظامیانی که توسط حکومت سازمان داده شده اند و تعقیب سیاسی مخالفان در جامعه سبب ایجاد ترس در مخالفان چپ شده است.ـ
خولیان ماه هاست که به اتهام عضویت در
( ELN)
ارتش آزادی بخش کلمبیا در زندان است. دادگاه دفاعیات او همواره به عقب انداخته می شود. زندانی که او در جنوب بوگوتا در له پیکوتا زندانی بود، چنان ساخته شده است که نور خورشید در سلول ها وارد نمی شود. در نتیجه به دلیل کمبود ویتامین رنگ پوست زندانیان زرد شده است.ـ
مکان های وحشت
زندان های کلمبیا تا 500 % بیانگر یک خرابی ساختاری است: از یک طرف با مجرم سازی، نابرابری حاکم در کشور و محرومیت اجتماعی را تامین می کند، از طرف دیگر دگراندیشان مغلوب می شوند. بنابراین دولت علاقه ای به بهبود شرایط در زندگی زندانیان ندارد. استراتژی مجرم سازی فقر، با ناتوانی دولت در حل مشکلات اجتماعی منطبق است. کلمبیا در جهان بالاترین میزان نابرابری را داراست. شمار زندانیان سال هاست که بالا می رود، زیرا دولت همواره کارهای بیشتری را که در میان آن همه ی اشکال فردی و جمعی مقاومت اجتماعی وجود دارد، به عنوان جرم طبقه بندی و با محرومیت از آزادی مجازات می کند. ـ
فقر گسترده افراد را مجبور می کند که اعمالی را در „حاشیه ی قانونیت“ مورد تجربه قرار دهند. به جای این که با نابرابری مبارزه شود، قانون جزایی کلمبیا فقرا را مجرم سازی می کند. 60 % افرادی که محروم از آزادی در زندانند، از نظر سنی بین 18 تا 30 ساله اند. اکثر این افراد از مناطق فقیرنشین شهرهای بزرگ می آیند یا از خانواده هائی هستند که از زمین های شان با پرداختی ناچیز به مراکز شهری بیرون رانده شده اند. خولیان توضیح می دهد که „دادستانی و سایر نهادهای دولتی سعی می کنند سازمان های ما را به رسمیت نشناسند. آن ها را بد نام کنند و مجرم سازی نمایند و با آن سعی دارند کسانی را که علیه استراتژی استثمار شدید زمین های کشاورزی، معادن و مواد خام برای صادرات هستند، به سکوت وادارند.ـ
دفتر کمیسیاریای عالی سازمان ملل در کلمبیا و دادرسی برای حقوق شهروندی تایید می کند که تراکم بالای زندانیان دلیل اصلی نقض حقوق اولیه زندانیان است. گزارش اخطار می دهد که “ ادامه این وضعبت منجر به مشکلات سخت بهداشتی، خشونت، کمبود امکان کار، آموزش، تامین اجتماعی، ملاقات با نزدیکان، مراقبت های پزشکی بهداشتی و غیره با نقض واضح جسمی و روانی می شود. تراکم بالای زندان مرادف است با یک مجازات وحشتناک غیرانسانی و تحقیر کننده.ـ
زندانیان گزارش می کنند که شرایط زندان مناسب آماده سازی اپیدمی ها است. بیماری هایی با عفونی سازی بالا مانند سل، آبله مرغان، اوریون یا هپاتیت را گسترش می دهد. تعداد ناکافی توالت ها منجر به بیماری اندام های جنسی و روده و هم چنین انتقال سایر عفونت ها می شود. بخاطر استفاده توده ای از سرویس های بهداشتی، پارازیت ها، قارچ ها، باکتری ها و ویروس ها براحتی می توانند گسترده شوند. همراه با امکانات بد مراقبت های بهداشتی، بسیاری از این بیماری ها در زندان معنای مرگی دردناک را می دهد. علاوه براین ملاحضات، زندگی باهمی را سخت تر می کند و از طریق تقویت پرخاشگری های فیزیکی و زبانی، ناامنی را بین زندانیان تشدید می کند، چیزی که سلامت روان را بسیار تحت تاثیر قرار می دهد.ـ
بدنام سازی و مقاومت
اکنون علیه زندانیان چریک های فارک، به عنوان مجازات، مراقبت های پزشکی به طور سیستماتیک انجام نمی گیرد. به همین دلیل یکی از خواسته های مهم چریک ها در مذاکرات صلح با دولت، مساله مراقبت های پزشکی زندانیان و هم چنین خواست آزادی فوری زندانیان شدیدا بیماربود. بعد از امضای قرارداد صلح بین حکومت و فارک، تعداد زیادی از زندانیان فارک آزاد شدند اما هنوزی تعداد زیادی دیگری بازهم در زندان هستند. در همان زمان اغلب کسانی که تحت عنوان جنایت علیه بشریت محکوم شدند اعم از پلیس تا نظامیان، بعد از مدت کوتاهی زندان مورد عفو قرار گرفتند. قوانین جدید برای اجرای قرارداد صلح، در زندان نادیده گرفته می شوند. دیاگو لوپز می گوید: تفکیک قوا درحاکمیت قانون مورد سوء استفاده قرار می گیرد، تا مسئولیت کارها را از سر خود باز کنند. هرچند خود دیاگو در منطقه ی لا الویرای کلمبیا یک جای زندگی/وطن جدید پیدا کرده است. اما در زندان ها چیزی تغییر نکرده است.ـ
سابل کاستیا عضو چریک های
ELN
وضعیت نهاد سیستم کیفری در پالمیر را شرح می دهد: وضعیت بهتر نشده، که بدتر شده است. وضعیت خراب زندان ها، به ویژه شرایط ناگوار برای زندانیان سیاسی به طرح آمریکایی کلمبیا بر می گردد. در سال 1999 معاهده ای بین آمریکا و کلمبیا با هدف همکاری روی مبارزه با تجارت مواد مخدر بسته شد، اما عملا این معاهده در خدمت تعقیب مخالفان چپ دموکرات و رادیکال است. همه ی زندان های کلمبیا از روی الگوی زندان های آمریکایی ساخته شده اند. (زندان اوین هم در زمان حکومت شاه از روی الگوی زندان های اسرائیل ساخته شد که مهندس ناظر آن از طرف سازمان برنامه و بودجه، مهندس علی اکبر معین فراولین وزیر نفت جمهوری اسلامی و عضو نهضت آزادی بود).ـ
هم چنین اگر پیاده سازی طرح در بعضی از زندان ها متفاوت باشد؛ برخوردها در آن ها یعنی فشار شدید روی چپ ها، نقض حقوق اولیه، امتناع از اجتماعی سازی مجدد- و آن چه که در پس زمینه ی شلوغ بودن زندان وجود دارد، در همه جا مثل هم است. سابل این امر را با یک استعاره شرح می دهد و می گوید اگر سگی را به مدت طولانی در یک قفس نگه دارید، بالاخره زمانی می رسد که وحشی می شود. آن ها این عمل را با ما به تجربه می گذارند. زندانیان سیاسی امتیاز سازمان یابی جمعی را دارند که فرد را تقویت می کند و ارزش های اخلاقی را محفوظ نگه می دارد. در پالمیرا در کنار زندانیان
ELN
، اعضای سایر گروه های چریکی و هم چنین اکتیویست های چپ هم در کلکتیو عضو هستند، اما درهمه ی زندان ها چنین سازمان یابی ای ممکن نیست.ـ
فشارها علیه زندانیان سیاسی عظیم است؛ یعنی حقوق اساسی شان در زندان های کلمبیا به طور سیستماتیک نقض می شود، مراقبت های بهداشتی حتی در مورد بیماری های مرگ آور داده نمی شود. در زندان بودن مثل مجازات اعدام است اما فقط اعدامی که آهسته تر انجام می گیرد. با پروسه ی صلح بین فارک و حکومت ، وضعیت در زندان ها آن گونه که سابل تجربه کرد، خراب تر شده است. بازرسان دولتی زندان
INPEC
همواره به زندان هایی که در آن زندانیان سیاسی خود را سازمان دهی کرده اند حمله می کنند و همه ی وسایل شخصی شان را از منهدم می نمایند. چریک ها در زندان توسط شبه نظامیان دشمن مورد اذیت و آزار قرار می گیرند. یک مرجع نظارتی و خواست سیاسی در این مورد برای پایان دادن به اعمال
INPEC
وجود ندارد. ـ
امیدواری را حفظ کردن
زندانیان امیدوارند که از طریق معاهده بین رهبری آن ها و حکومت، شرایط قدری بهتر شود. در همه ی زندان ها کنفرانس های ویدویویی بین زندانیان و کسانی که در مذاکرات با دولت شرکت دارند انجام می گیرد. با وجود این بهبود شرایط بیش از همه به حکومت وابسته است- و تاکنون از طرف دولت هیچ علاقه ای به آن دیده نشده است. بهبود شرایط زندان تنها از طریق حمایت های بالای خارج از زندان از زندانیان امکان پذیر می شود. سابل به روحیات مردم هم توجه دارد، زیرا بدنام کردن زندانیان- به ویژه زندانیان سیاسی- بعد از آزاد سازی آن ها هم به حیات خود ادامه می دهد. به این گونه که به عنوان زندانی سیاسی سابق بندرت امکان پیدا کردن شغلی یا دریافت یک دوره ی آموزشی وجود دارد. امکان دریافت هیچ اعتباری داده نمی شود یا نمی شود یک قراردادی را منعقد کرد.ـ
پس چه می ماند جز یک امیدواری. خولیان می گوید که در این شرایط همواره حرف های یک دهقان، رفیقی از بویاکا را به خاطر می آورم. او می گفت همواره جایی وجود دارد که در آن یک انقلابی به خود امید دهد. و این امید را من این جا تجربه می کنم. ما امید را در مبارزه روزانه حفظ می کنیم. ماه مه 2020/ اردیبهشت 99
منبع:ـ
Iz3w
شماره 370، ژانویه –فوریه 2019
Ani, Dießelmann