ـ8 مارس، روز جهانی زن فرخنده باد!، اکبر معصوم بیگی
درود بر همه ی زنانی که محافظه کاری راکنار گذاشتند،بارتهمت وافترا رابه جان خریدند اما حاضر نشدندمطابق الگو هایی که مردان برای زنان می تراشند وتعریف می کنند،رفتار کنند.یادم هست اردشیر رحمان زاده تعریف می کرد که در سال 1361با رفیق دختر همگروهی پشت در دادستانی انقلاب نشسته بودیم به انتظار که برویم به اتاق قاضی شرع تا طی یک محاکمه ی چهار -پنج دقیقه ای حکمی بگیریم وبرویم دنبال کارمان.بازجویی ها تمام شده بود و فرصتی بود تا گپی بزنیم.رفیق دختر آه کشان گفت:“الگوی ما ،شما مرد ها بودید.غایت آرزوی مااین بود که مثل شماها باشیم.مثل شماها حرف بزنیم،مثل شماها رفتار کنیم،مثل شماهااستدلال کنیم،راستش فقط مانده بود یک سبیل بگذاریم“.ـ
درود بر زنانی که نخواستند شبیه مردان باشند،مثل مردها لباس بپوشند،مثل مردها رفتار کنند،واز مرد بودن فقط یک سبیل کم داشته باشند!ـ
یک بار نسترن متنی رابه من داد وگفت بگیر بخوان.ماجرا شرح شکایت یکی از اعضای زن حزب کمونیست ایتالیابود.این زن نقل می کرد که یک شنبه روزی مطابق برنامه ی هفتگی حزب برای تفرج وگفت وگوبا جمعی از رفقا به خارج شهر رفته بودیم.رفقا گرم گفت وگو بودند ونزدیک ظهرآفتاب چنان تند شد که امان همه را برید.اما رفقا همچنان سرگرم بحث بودند.من گفتم :“بچه ها آن جا درخت خوش سایه ای هست ، بلند بشوید برویم آنجاو بقیه بحث را آن جا دنبال کنیم“.هیچ کس به حرفم اعتنا نکرد.دست کم پنج باربا تاکید حرفم را تکرار کردم،اما به خرج هیچ کس نرفت که نرفت.دیگر مستاصل شده بودم که یکی از رفقای مردهمان حرف مرا تکرار کرد:“بچه هابلند شویم برویم آن جا،زیر آن درخت“ که رفقا همگی از جا بر خاستدو رفتند زیر آن درخت سایه گستر.
درود بر زنانی که پنج بار رابه شش باروشش بار را به شصت بار می رسانند اما از رو نمی روندو از این واهمه ندارند که مردان آن ها را“کنه“،“گیر“،“خر مگس معرکه“،یا هر لقب کریه دیگری بخوانند.
مردان هنوز هم عاشق „زن خوب فرمانبر پارسا“هستند.راستش مرد ها آن قدر ها به به پارسایی وخوبی زن اهمیتی نمی دهند که شیفته ی فرمانبری زن اند.زن باید چنان موجود نازنینی باشدکه مردان بزرگ را در دامن خود پرورش دهد.حیف نیست که خود هم“بزرگ“باشد؟مگر نه پشت هر نویسنده وهنرمند بزرگی یک زن با کیاست هست؟
درود برزنانی که هویت زنانه ی خود را نه از روی الگوی شیخ اجل سعدی شیرازی بلکه از ماهیت انسانی خود می گیرند.درود بر زنانی که از „فاطمه ارقه“(فاطمه اره؟!!) خطاب شدن نمی ترسند ومی خواهند خودشان باشند.ـ