Kategorie: خبر

ـ ۴۴ سال پیش، در چنین روزهایی، مبارزات توده‌های مردم، شوراهای کارگران، کمیته‌های مقاومت محلی و احزاب مخالفِ استبداد داخلی و استعمار خارجی، با اتکا به قدرتِ اعتصاب‌ها و اعتراض‌های سراسری و قیام مسلحانه‌ی نهایی، نظامِ سلطه‌ی شاهی را به زیر کشیدند. در مقابل، جریان‌های ارتجاعیِ اسلام سیاسی که در بطن جامعه و مبارزات ریشه دوانده بود، در هم‌دستی ساختاری با امپریالیسم و نظام تقسیم کار جهان سرمایه‌داری بر سر کار آمد. آن‌ها به جای هسته‌ها، کمیته‌‌ها و شوراهای مترقی و انقلابی،  شوراهای اسلامی را در کارخانه‌ها و کمیته‌های سرکوب در خیابان‌ها برپا کردند، فضای پرشور دانشگاه‌ها را به سکوت و تعطیلی کشاندند، حجابِ اجباری را بر زنان تحمیل کردند، مطالباتِ ملل تحت ستم را با تشدید مرکزگرایی نادیده گرفتند و مبارزات‌شان را با نظامی‌گری و خشونت عریان پاسخ دادند؛ و با کشتار هزاران رزمنده‌ی انقلابی که به سلطه‌ی نوظهور تن نسپردند، کوشیدند رعب و وحشتی دائمی را بر جامعه تحمیل کنند تا سلطه‌ی ضدانقلابی خودرا تثبیت نمایند. آنان به خیالِ خود آتشِ انقلابِ مردمِ ایران را کشتند و بر رژیمِ دیکتاتوری‌ نامِ «انقلابِ اسلامی» ‌نهادند.ـ