یاد یاران: محمد ابراهیم (تقی) عباسی
محمد ابراهیم (تقی) عباسی
رفیق محمد ابراهیم ( تقی) عباسی مبارزی که قلبش برای طبقه خود می تپید در یورش وحشیانه هلی کوپترهای رژیم اسلامی تحت فرماندهی مصطفی چمران در شهر قهرمان سنندج در 13 اردیبهشت 1359 به شهادت رسید. تقی با مبارزه شناخته می شد. وی در آذر 1331 در خانواده ای که عنصر اصلی آن مبارزه در راه حقوق انسانی بود به دنیا آمد. در کودکی و نوجوانی درس آزادی خواهی و مبارزه در راه کسب آنرا از برادر بزرگش محمد بافر عباسی آموخت.
تقی نمونه بارز یک رزمنده کمونیست هر جا که آتش مبارزه تندتر بود همانجا حضور داشت. او با عشق به طبقه کارگر و با عشق به سوسیالیسم لحظه ای آرام نداشت. از دوران کودکی با دردها و رنجهای کارگران آشنایی پیدا کرد و خیلی زود پا به عرصه مبارزه گذارد. از سال 1351 به یاری برادرش باقر با مارکسیسم آشنایی پیدا کرد. مبارزات او در سال آخر دبیرستان بسیار چشمگیر بود. افشاگری های علنی و شعارنویسی روی تخته سیاه و تهیه اعلامیه از کارهایی بود که او به آن مبادرت می ورزید. در شرایط خفقان آن سال ها تقی مبارزه را با دقت و هوشیاری بی نظیری پیش می برد. او با ساختن دستگاه پلی کپی دستی در ارتباط با محفلی که خود بنیان گذاشته بود به کار چاپ و پخش اعلامیه و جزوات کمونیستی پرداخت. تابستان سال 1352 به چنگ نیروهای امنیتی رژیم شاه افتاد و در زیر شکنجه های وحشیانه ساواک عشق خویش را به توده ها به نمایش گذاشت. تقی در مدت بسیار کوتاهی در قلب رفقای زندان جای گرفت و روحیه تهاجمی او در زندان بارها او را به زیر شکنجه برد. زندان برای او دستاوردهای بسیار و تجربیات پرارج به همراه داشت به طوری که پس از آزادی از زندان با بینشی عمیق تر از مبارزه وارد دانشگاه شد. او دانشگاه را عرصه ای از مبارزه می دانست. مرکزی که بخش مهمی از فرزندان طبقه کارگر در آنجا گرد آمده بودند و اگر مبارزه درست هدایت شود می تواند تاثیر بزرگی بر توده ها بگذارد. او توانست حرکات دانشجویی داخل دانشگاه تبریز را به سمت محله های کارگری بکشاند. تقی تظاهرات محلی جلوی کارخانه هارا هدایت می کرد و خود همیشه در صف اول و با صدای بلند حضور داشت. در اوسط دوران دانشجویی با مشی چریکی مرزبندی کرد و در بحث ها توانست تاثیر مثبتی بر رفقای جمع خود بگذارد. تقی در سال 1356 با کمک سایر دانشجویان دانشگاه تبریز اولین جشن ماه مه را در رژیم اختناق پهلوی بر پا داشت. در قیام تبریز (29 بهمن 56) در پیشاپیش صف تظاهر کنندگان چندین هزار نفری توده ها بود ودر این جریان به سختی زخمی شد اما با شور فراوان به مبارزه خیابانی ادامه داد و در حالی که دیگر توان برایش نمانده بود اهالی محل او را به خانه برده و مداوا می کنند. تقی در یک پروسه برخورد ایدئولوژیک با تشکل های جنبش کمونیستی سر انجام به سازمان رزمندگان آزادی طبقه کارگر پیوست و برای ادامه مبارزه راهی کردستان شد. تقی که فارغ التحصیل رشته شیمی دانشگاه تبریز بود در سنندج در دانشکده تربیت معلم به تدریس پرداخت. او در جریان حمله های بسیار وحشیانه رژیم سرمایه داری اسلامی به شهر سنندج و محاصره این شهر، در سال های 58-59 با کمک از تجربیات خود نقش بزرگی در سازماندهی و مقاومت زحمتکشان کرد ایفا نمود. خون رفیق تقی در رگهای جنبش کارگران کرد جاری شد و حیات جاودانه یافت.